A finais do século XIX, unha empresa vasca interesouse polas explotacións mineiras de limonita do norte de Lugo. Trala constitución da Sociedade Mineira de Vilaoudriz e a adquisición dos terreos, en 1902 constrúese o primeiro alto forno, con ladrillos procedentes da Real Fábrica de Sargadelos (Cervo), erixindo posteriormente o resto. Ao ano seguinte inaugúrose a liña de ferrocarril que transportaba a Ribadeo os minerais de Vilaoudriz, habilitándose dous anos máis tarde un servizo para o transporte de viaxeiros/as. A explotación mineira clausúrase en 1964 e con ela a liña férrea, conservándose os altos fornos como símbolo industrial da Pontenova.
O tren percorría un tramo de 34 quilómetros paralelo a río Eo, coa primeira estación situada na Pontenova (hoxe oficina de turismo). Logo paraba en San Tirso de Abres, Porto e Ribadeo, ademais dos apeadeiros do Cairo, Eo, Abres e Porto.
Este traxecto convertiuse recentemente nunha ruta de sendeirismo, a Vía Verde do Eo, coa súa superficie en terra por Asturias e con asfalto por territorio galego.
Notas sobre o topónimo Vilaoudriz. A principios do século XIX o actual termo municipal da Pontenova aparecía dividido en tres concellos: Conforto, Miranda y Vilameá, pasando a ser dous a partir de 1845: Vilaoudriz e Vilameá. Este último mudou o seu nome en 1950 polo de Ponte Nova, aprobándose a fusión de Vilaoudriz e A Ponte Nova en 1963, e pasando a denominarse Ponte Nova-Vilaoudriz. Porén, en 1979 acórdase a denominación actual de A Pontenova. Hoxe, o Sagrado Corazón da Pontenova e Santiago de Vilaoudriz son dúas das once parroquias coas que conta o concello.
melarins 